การถูกปฎิเสธ
บทที่ 3: การถูกปฎิเสธ
นานมาแล้ว มีคนๆ หนึ่ง บอกกับฉันว่า
ให้ฉันออกไปจากชีวิตของเค้าสักที เลิกยุ่งกับเค้าได้แล้ว…
เค้าพูดแบบนี้กับฉัน ในวันเดียวกับที่พ่อของฉัน
ได้จากไป อย่างไม่มีวันกลับ…
ฉันจำความรู้สึกในตอนนั้นไม่ได้แล้ว
ฉันไม่รู้ว่า ในตอนนั้น หัวใจของฉันแหลกสลาย ไปมากเท่าไหร่
ฉันไม่รู้ว่า ฉันต้องข่มอารมณ์ความเจ็บปวดเสียใจทั้งสองเรื่องไปพร้อมๆ กัน ได้อย่างไร
ฉันได้แต่อดทน
ไม่มีคำกล่าวแสดงความเสียใจ
ไม่มีแม้คำขอโทษ หรือคำพูดใดใด
แต่นั่น มันไม่ได้สลักสำคัญอะไร มันไม่ได้มีความหมายใดใด
ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ ฉันไม่ต้องการสิ่งใดจากตัวเค้าอีกต่อไป
พ่อของฉันจากไปด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย
ฉันยอมรับว่า ฉันสนใจแต่การทำงาน จนลืมที่จะใส่ใจดูแลคนในครอบครัว
แต่ฉันจำเป็นต้องทำงาน เพราะฉันเป็นที่พึ่งของทุกคนในครอบครัว
ฉันล้มไม่ได้ หรือต่อให้ฉันก้าวพลาดแล้วล้มลงไป ฉันก็ต้องลุกขึ้นมาให้ได้
ฉันละทิ้งครอบครัวไม่ได้…
พ่อของฉันอาจจะไม่ได้เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ… หรือเป็นพ่อในแบบที่สังคมได้ขีดเขียนเอาไว้
พ่อเป็นคนติดเหล้า ติดบุหรี่ เวลาเมามักไปบ่อนแบบขาดสติ แต่ไม่เคยทำร้ายคนในครอบครัว
พ่อเป็นคนพูดน้อย แต่ฉันรู้ว่าพ่อน่ะ รักครอบครัว
พ่อฉันเคยติดคุก แต่นั่นก็นานมาแล้ว แม่ฉันไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร แต่ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง
ฉันจำได้ว่าตอนนั้น ฉันกำลังจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย และฉันอยากได้โน๊ตบุ๊ค
โน๊ตบุคเครื่องแรกของฉัน พ่อหาวิธีซื้อมาให้ ตอนนั้นพ่อไม่ได้มีเงินเยอะ แต่ก็หามาให้ได้
ฉันจำได้ว่า ไม่ว่าพี่ชายฉัน น้องชายฉัน หรือตัวฉันเอง อยากได้อะไร
พ่อมักจะเป็นคนหามาให้ ถึงแม้จะมีคำบ่นทุกครั้งก็ตาม
พ่อฉันเป็นคนที่ดุมาก ฉันจำได้ว้า พ่อห้ามไม่ให้ฉันมีแฟนในช่วงวัยเรียน
ครั้งหนึ่ง ที่พี่ชายฉันเกเร ไม่ไปเรียน พ่อฉันลงโทษด้วยการฟาดไปที่หลังของพี่ด้วยเข็มขัด
แต่นั่น ก็ไม่ได้ทำให้พี่ชายของฉัน กลับมาเข้าร่องเข้ารอยได้ เห็นว่าน่าจะดีขึ้นแค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น
ก่อนที่พ่อจะจากไป พ่อบ่นว่าปวดท้องมาก ซึ่งสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้น
เพราะต่อให้พ่อจะรู้สึกปวด หรือเจ็บ มากแค่ไหน พ่อไม่เคยพูดมันออกมา
พ่อมักจะซื้อยามากิน และไม่ไปโรงพยาบาลเด็ดขาด
แต่ครั้งนี้ พ่อคงทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
ฉันจำได้ว่า วันนั้นฉันไปรับศพพ่อที่โรงพยาบาล ฉันเห็นว่าพ่อมีร่างกายซูบผอมมาก แต่ท้องโต
ช่วงระหว่างที่พ่อป่วย ฉันก็เอาแต่ทำงาน ฉันไม่นึกว่าพ่อจะซูบผอมขนาดนี้ เพราะฉันไม่ได้กลับบ้านเลย
ฉันเสียใจ…
กลับมา ณ วันนี้
ฉันถูกปฎิเสธอีกครั้ง ด้วยสายตาที่เย็นชา
ฉันทั้งรู้สึกสบสน และไม่เข้าใจ
แต่ฉันดันโชคดี นิดหน่อย
โชคดีที่เค้าไม่ได้ไล่ฉันออกไปจากชีวิต
เพราะถ้าฉันได้ยินมันอีกครั้ง
ฉันให้สัญญากับตัวเองไม่ได้ว่า
ฉันจะสามารถอยู่บนโลกนี้ ได้อีกนานแค่ไหน
ฉันกลัวว่าฉันจะรับมันไม่ไหวอีกต่อไป
แต่ครั้งนี้ โชคเป็นของฉัน
ฉันคงได้แต่กล่าว ขอบคุณ ให้กับโชคชะตา…
Comments
Post a Comment